Karta bezpieczeństwa chemicznego jest zaliczana do dokumentów stanowiących obowiązkową część dokumentacji technicznej przynależącej do produktów chemicznych. Jego najważniejszym zadaniem jest przekazanie konsumentom jak najbardziej wiarygodnych danych odnoszących się do bezpiecznego wykorzystywania przemysłowego produktu chemicznego, jego transportu, usuwania i wykorzystania w celach domowych.
Przeznaczenie karty charakterystyki
Karty charakterystyki opracowano tak dla produktów używanych w codziennym życiu, jak i dla tych, które stosuje się w przemyśle. W każdym przypadku mamy przy tym do czynienia z informacjami niezbędnymi, aby zapewnić bezpieczeństwo dla ludzkiego życia i zdrowia, środowiska oraz mienia. Informacje znajdujące się na takich kartach muszą zawierać informacje sprecyzowane przez odpowiednie dokumenty Wspólnot Europejskich. Oczekuje się, że karty takie będą wydawane dla produktów chemicznych i wykorzystywane do transportu oraz odprawy celnej po otrzymaniu innego rodzaju pozwoleń. Karta to jednak przede wszystkim rzetelne informacje kierowane do samego konsumenta, który może dowiedzieć się z niej, jak bezpiecznie użytkować daną substancję, jak ją przechowywać, transportować oraz usuwać. Pozwala również na określenie dopuszczalnych zastosowań w warunkach domowych. Karta powinna zawierać także informacje na temat działań, jakie należy podjąć, jeśli dojdzie już do negatywnego wpływu danej substancji.
Kto powinien uzyskać kartę charakterystyki?
Co warte podkreślenia, wymóg zatroszczenia się o kartę charakterystyki nie jest typowy jedynie dla firm działających na terenie Unii Europejskiej. Okazuje się, że producenci substancji i preparatów wywodzących się spoza Unii także mają taki obowiązek, jeśli są zainteresowani eksportem na teren UE. Jeśli dana substancja otrzymała klasyfikację niebezpiecznej, importer musi otrzymać kartę charakterystyki odnoszącej się do bezpieczeństwa takiej substancji, a karta ta musi pozostawać w zgodności z wymogami REACH. Pierwszym krokiem do jej uzyskania niezmiennie pozostaje kontakt z jednostką odpowiedzialną za certyfikację, gdzie należy dostarczyć niezbędną dokumentację. Na tym etapie odbywa się faza certyfikowanej kontroli materiału, a potem rejestracja substancji certyfikowanej. W końcowych etapach procesu dochodzi do rejestracji wykonanego dokumentu i dopiero finalnie – uzyskanie paszportu. W Unii Europejskiej za kluczowe w tym zakresie uchodzi rozporządzenie o numerze 1907/2006, za które odpowiadają Parlament Europejski oraz Rada Europy. Zgodnie z jego treścią chemikalia można uwalniać na rynku unijnym w wielkości ponad jednej tony rocznie tylko wtedy, gdy wcześniej doszło do ich rejestracji w oparciu o opisaną powyżej procedurę. Jeśli chce się sprzedawać maksymalnie sto ton rocznie, wystarczająca okazuje się rejestracja wstępna. Jeśli jednak planuje się większe dostawy, konieczne jest przeprowadzenie pełnej rejestracji chemicznej substancji w oparciu o założenia rozporządzenia. Przepisy zakładają też konieczność rejestracji substancji importowanych do UE we własnym zakresie.
